21 Temmuz'da sırf yazmış olmak için yazmışım bir şey. Ha şu blog olayına tam ısınamadım ondan da olabilir bu yazma hevessizliği. Belki kafamın hep dolu oluşundan, belki yazacak çok şeyimin olmayışından, belki buzulların erimesinden ya da böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemediğimden. Belki de eşşe...hoop! burda duralım.
Giriş gelişme sonuç dediler geldik!
Neden yazasım geldi? Paylaşmak istediğim birkaç şey olduğunu düşündüm. Biraz da şu hiçbir şey yapmadan internette sadece okuyucu olmaktan sıkıldığım için yazmaya tekrar heves ettim diyebiliriz. Niyet ettim internet için yazı yazmaya. (dalgası da geçilmez ama allah'ım sen konuyu biliyorsun amin)
Ben yeni mezun bir öğretmenim ve bir süre işsiz idim. Bu hafta bir okulda göreve başladım ve mesleğime başlangıcımda yaşadıklarımı, duygularımı(çok içli) kimin kiminle nerede görüntülendiğini filan anlatacağım. Bu son kısmı bir magazin programından aktaracağım sizlere. Az sonra!
Göreve kabul edildiğim açıklandığında normal olarak ilk yapmam gerekenler belgeler, kayıt vs işlemleri ve sonra da bir öğretmenin inventory'sinde bulunması elzem olan kılık kıyafet, takım elbise, ayakkabı gibi staff'ların edinilmesi idi. (Diablo 3 çık hadi arkadaşım. Bak kelimeler bile karışıyor. İnventory ne demek, staff ne demek bu oyundan öğrendim lan ufakken)
Takım elbise çok sorun değildi. Halihazırda var bir takım elbisem. Ama ayağımda kundura yok! İşin komik kısmı nefret ederim kunduradan. Spor ayakkabının gözünü seveyim ama kundura ile zorunlu bir ilişkim olacak hayatım boyunca. (Spor ayakkabım sen hep kalbimdesin) 45-46 numara ayağa sahipseniz siz zaten benim ne hissettiğimi, neler çektiğimi bilebilirsiniz. Bilmeyenlere de anlatayım; MODEL YOK! Standda, mağazada beğendiğiniz bir ayakkabının 45-46 numarası var mı diye sorduğunuzda büyük bir ihtimalle "yok ama 44'ü bir deneyin bizim modellerimizin kalıbı büyük" diye bir cevap alacaksınız. Yok diyip sizi asla göndermezler. İlla deneteceklerdir sonra ayağınızdan ayakkabıyı çıkarabilmek için 5 dakika uğraşacaksınız. Büyük numara ayakkabının bir diğer kötü yönü ise görünüşü. Evet, hepinizin de bildiği gibi; çocuk mezarı gibi! Hele ki sivri burun ayakkabılar yok mu... Ben bu ayakkabı çeşidini gördükçe hayattan soğuyorum. 45 numara ayak zaten var, e ayakkabı da çocuk mezarı gibi. Bir de ne sivrisi lan?!
Aklıma bu durumla ilgili bir şiir geldi. Onu da paylaşıp devam edeyim.
"her kapı eşiğinde
çocuk mezarı diye takıldığınız
45 numara ayakkabılarımla
içinde etleri çürüyen
bir çocuk cesedi taşıdığımı
nasıl da bildiniz."
Sunay AKIN
Çok yer gezdim, çok ayakkabı denedim ama beğendiğim hiçbir modelin büyük numarasını bulamadım. Üstüne bir de ayrımcılığa uğradım!
Bir mağazada 46-47-48 numaraları mağazanın dip bir köşesine koymuşlar! Siz orda takılın uzak durun bizden pislikler demişler. Ne var arkadaşım biz de bütün mağazayı gezsek? "Bunun 46 numarası var mı?" diye zırt pırt soruyoruz diye mi bu ayrımcılık?! Peeh!
Şimdilik bu kadar. Zar zor bir ayakkabı buldum başına bir şey gelmemesini ümit edeceğim artık. Tekrar o çile çekilecek gibi değil. Müsait oldukça okul hayatına, öğrencilere, mesleğimin ilk haftasındaki heyecana filan değineceğim. Düşündüm de magazin kısmına kendiniz bakın uğraşamam şimdi. Google'ye girdikten sonra oradaki yatay kutucuğa magazinsel haberini öğrenmek istediğiniz ünlünün ismini yazdıktan sonra bir boşluk bırakarak(space) uncut, frikik, nipple kelimeleri yazıp "google'de ara" butonuna tıklıyorsunuz Bu kıyağımı unutmayın.. En taro adun!
